Hazret-i Ebubekir o kadar naif bir halifeydi ki; Medine sokaklarında dolaşmaya çıktığı zaman çocuklar onun yanına koşar ve "babacığım" diye hitap ederlerdi. Hazret-i Ömer halife olduğu ilk günlerde insanlar korkudan yol kenarlarında bile oturamadılar, onun sertliğinden çekindiler

  Ama Hazret-i Ömer, ilk hutbeye çıkınca, Hazret-i Ebubekir'in çıktığı yere çıkmadı ve bir alt basamağa Sıddık'ın ayağını koyduğu yere oturdu. "Ebubekir'in oturduğu yere otur ey Ömer" dedikleri vakit, "Oturduğum yerin Ebubekir'in ayaklarının bastığı yer olması bana yeter" 

buyurarak tevazu gösterdi ve sertliğinin gitmesi için cemaatin duyacağı şekilde Allah'a dua etti.

(er-Riyadu'n-Nâdira)

Rabbim, Sıddıkî ve Faruki hayat nasip eylesin cümlemize.